De bevalling van Marjolijn en Jesse

Marjolijn is al jaren een heel goede vriendin van mij. We begonnen op hetzelfde moment in een dansteam dat danste in opdracht van Nike. We deden samen supermooie opdrachten en werden hechte vriendinnen. We werkten daarna allebei mee aan een dans- en muziekshow en crossten daarmee als studenten het hele land door. Van theater naar theater en van hotel naar hotel.  Wat een leventje.

Een paar jaar hadden we wat minder contact, maar nadat Marjolijn uit België weer terug naar net noorden verhuisde en net als ik mama werd, pakten we het contact weer op.

We spraken natuurlijk ook weleens over ons werk en Marjolijn zei al dat ze mij graag bij de bevalling zou willen, mocht ze ooit weer zwanger raken.

Toen zij en Jesse ons afgelopen zomer vertelden dat er een kleintje op komst was, maakte mijn hart een sprongetje. Nadat Jesse en Marjolijn bij mij de eendaagse zwangerschapscursus volgden, vroegen ze mij of ik bij hun bevalling wilde zijn.

Als vriendin beleefde ik deze zwangerschap sowieso van heel dichtbij mee. Daarnaast stond Marjolijn model voor mijn cursusmateriaal en haar kindje lag in stuit, dus ik heb een stuitbehandeling bij haar kunnen doen, waarna het kindje is gedraaid.

Een avond kwam ik nog bij ze thuis en hebben we voor de open haard hun wensen voor de bevalling besproken en ook mijn rol hierin. Thuis in bad, was hun wens. Onder de kerstboom en bij de open haard. “Dit wordt de mooiste bevalling ooit” zei Jesse. Dit was hun derde kindje en dit keer wisten ze beter dan daarvoor wat ze wel en niet wilden en voelden ze zich goed voorbereid.

Jesse en Marjolijn zijn echte natuurmensen. Gevoelsmensen ook. Waar Jesse spiritueel is en bedachtzaam, is Marjolijn nuchter en luchtig. Speels bijna. Een echte genieter. Ze wilden de bevalling graag zoals ze zelf zijn: Puur, rauw, vertrouwend op de natuur, hun innerlijke wijsheid en Liefde. Omdat Marjolijn een voorgeschiedenis had met fluxus (overmatig bloedverlies na de bevalling) en niet elke verloskundige een niet-medische bevalling aandurfde, laat staan thuis, hebben ze hier wel voor moeten werken. Ze hebben hun verloskundige zorgvuldig gekozen en ze hebben zich verdiept in de risico’s en de mogelijke preventiemiddelen. En juist deze zorgvuldige voorbereiding heeft de kans op hun droombevalling zo veel groter gemaakt.

Het kindje liet behoorlijk op zich wachten en dat was lastig voor Marjolijn. Bij 41.5 weken begonnen dan toch eindelijk de weeën.

Om 13.00 uur kreeg ik een appje dat de weeën begonnen waren en om 14.30 uur appte Jesse of ik wilde komen, omdat de weeën intens waren.

Marjolijn lag in bad, maar niet in het bevalbad. De boiler werkte niet en de verloskundige en Jesse waren bezig het bad te vullen met pannen kokend water uit de keuken. Jesse en ik wisselden elkaar af in steunen van Marjolijn en sjouwen met pannen kokend water.

Ik had een flesje eucalyptusolie meegenomen. Dat deed Marjolijn denken aan de sauna, dus daar kon ze heerlijk op ontspannen. Dit deed ik op een doekje en deze hield ze bij de hand. Verder deed ik het badkamerlicht uit en kaarsen aan en gaf haar acupressuur om de weeën krachtig te maken en de pijn te verzachten.

(Gedimd licht helpt de aanmaak van melatonine, en dat hormoon is weer een echte oxytocine-booster: het bevallingshormoon. Warmte, gedimd licht en zachte geluiden helpen dus de juiste hormonen aan te maken.

Geur nemen we waar in ons reptielen-brein. Dat maak dat we geur heel direct linken aan emotie en herinnering. Een bepaalde geur kan dus een bepaalde emotie oproepen. En dit kun je voor je laten werken tijdens de bevalling. Een geur die je associeert met ontspanning of je fijn voelen, helpt je je fijn voelen tijdens de bevalling. Dit kan de geur van je favoriete douchegel zijn, de saunageur zoals bij Marjolijn, maar ook de parfum van je partner, zonnebrand of je favoriete wasmiddel.)

Na korte tijd werden de weeën intens en Marjolijn had behoefte aan tegendruk en beweging. Het gewone bad was hiervoor te klein en gelukkig was het bevalbad inmiddels vol en warm genoeg. Via de wc is ze naar het bevalbad in de woonkamer gegaan. Ik deed de suggestie een tijdje op de wc te blijven zitten, terwijl Jesse haar een warme badjas om deed. (De wc associëren we met loslaten, geen gene hebben en niet gestoord worden. Dit zorgt er in combinatie met de houding die je op de wc aanneemt voor dat de bevalling mooi kan vorderen. Bovendien is het regelmatig legen van je blaas heel belangrijk tijdens de bevalling. Het helpt de baby in de optimale geboortepositie te komen en werkt bevorderlijk op de ontsluiting.)

De wc werkte goed: de weeën werden nog intenser en Marjolijn ging in het bevalbad.

Heerlijk! Warmte, bewegingsvrijheid. We zetten de muziek op die Marjolijn van te voren had uitgekozen en Jesse en ik gaven tegendruk, acupressuur, koude doeken in haar gezicht, water te drinken en light touch massage. Niemand stuurde Marjolijn in hoe ze het “moest” doen. Niet op ademhaling, niet op houding of beweging. Alleen maar liefdevolle ondersteuning. Haar lijf wist immers precies wat ze moest doen en elke vorm van inbreuk hierop zou alleen maar averechts werken. De verloskundige gaf zo veel vertrouwen. Juist door op de achtergrond te blijven en af en toe te zeggen dat Marjolijn het fantastisch deed en gewoon haar lijf mocht volgen. Geen sturing, geen onrust, alleen maar vertrouwen. Toucheren is één keer gebeurd, op verzoek van Marjolijn. Ook toen haar lijf aangaf mee te willen duwen (beginnende persdrang), had de verloskundige het vertrouwen dat haar lijf er dus aan toe was en heeft ze dit gewoon laten gebeuren. De verloskundige bleef rustig aan tafel zitten, ook tijdens de geboorte. Toen het hoofdje was geboren, streelde Marjolijn de haartjes van haar kindje en een wee later vloeide haar baby uit haar lijf het water in. Liefdevol pratend tegen hem, haalde ze hem boven water en knuffelde hem tegen zich aan. Jesse zat achter Marjolijn en samen verwelkomden ze hun kindje. “Wat ben je welkom, wat hebben we op je gewacht, wat gaan we je veel knuffelen”, zeiden ze.

Ik was inmiddels op de bank gaan zitten en genoot van een afstandje van dit prachtige moment. Een beeld dat voor altijd op mijn netvlies staat gebrand. Wát een prachtig en liefdevol moment en wat een warm welkom voor dit kindje. Tranen ook over mijn wangen. Tranen van trots voor mijn lieve vriendin dit het zo goed had gedaan en die ik het zo gunde dat ze dit moment meemaakte. Tranen van ontzag en ontroering ook voor de enorme vrouwelijke kracht die ik had mogen aanschouwen en waarvan ik weet dat elke vrouw die in zich heeft.

Pas na minuten lang nagloeien en genieten van het moment, kwam de vraag: “ Is het een jongen of een meisje?” Eigenlijk wisten we het allemaal al: Overduidelijk een jongetje.

Fluxus bleef uit en hoewel de verloskundige het heel goed in de gaten hield, bleef ze ontspannen en straalde ze vertrouwen uit. Zo belangrijk! Ik paste drukpunten toe om de geboorte van de placenta te ondersteunen en deze kwam heel vlot. Een halve lotus geboorte! (een halve lotus geboorte is een geboorte waarbij de placenta geboren wordt, voordat de navelstreng is doorgeknipt. Het kindje en de placenta blijven wat langer aan elkaar vast zitten)

We begeleidden Marjolijn naar de bank en daar lag ze heerlijk met haar zoontje in haar armen. Heerlijk thuis bij de open haard. Met kaarsen aan en gedimd licht. Nergens meer naartoe hoeven. Warmte, geborgenheid, thuis. Geen haast met afnavelen, geen haast met aankleden of onderzoeken doen. Alleen maar genieten van het moment.

De oudste twee kindjes kwamen thuis. Met opa en oma. We proostten met z’n allen met bessensap. De verloskundige ging naar huis. Marjolijn ging douchen met de kraamverzorgende. De kindjes wilden papa even echt voor zichzelf. Het was voor hen ook zo’n overgang. En gek: zo’n nieuwe baby bij papa op de arm. Ik nam baby Olivier even over en dat hielp. Baby op “neutraal terrein” en de kindjes bij papa op schoot. Langzaam aftastend: “Wat is hij zacht, wat is hij klein, hij steekt zijn tongetje uit! Hij heeft donkere haartjes, kijk maar! Waar is zijn flesje, ik wil hem op schoot! Ik heb een knuffel voor hem, wacht ik pak ‘m meteen!” Het ijs is gebroken. Het is goed. Marjolijn en baby Olivier zijn aangekleed en de kleintjes kruipen bij mama op de bank.

Ik ga naar huis, mijn taak zit erop!

Baby Olivier is thuis geboren bij 41.5 weken. Hij woog 4130 gram en is geboren om 16.45 na een bevalling van 4 uren.